Trip Heinekencup final 2004
PART ONE
SATURDAY
Je hebt er maanden lang naar uitgekeken. Eigenlijk al enkele jaren. Op stap mogen met een echt Front V gezelschap. En nog wel inclusief een potje toprugby in London. Namelijk Wasps tegen Toulouse om de Heinekencup. Tuurlijk heb ik in de loop der tijd getript en getoert dat het een lieve lust was, met deze en gene, met en zonder Krau, Jack, Fred en Huub. Op pad met selecties van enige importantie en feestopstellingen, naar HEC, toen er nog gevochten werd in het losse werk en voorwaartsen na de wedstrijd de diverse mutaties aan hoofd en romp telden. Ik toog naar Wales met het LSRG terwijl Condors bakkes en route uit elkaar dreigde te vallen en nog een paar maal naar Wales om met de Impalas, onder de arbitrale leiding van Derek Bevan Welsh Districts van de mat te spelen. Nimmer echter toerde ik met een exclusief Front V clubje, en dan nog wel de sterkste mannen ooit van het roemrijke LSRG.
Ikzelf, ooit met een dartele 109 kilo wellicht de zwaarste en snelste (gezien de verhouding snelheid en impact) fullback uit de Nederlandse rugbygeschiedenis, vind me er eigenlijk wel naadloos tussen passen. Tijdens het spelen in het gestreepte Njord blauwe en Commissie rode nummer XV shirt, ben ik geevolueerd naar de derde rij waar ik 10 jaar op het hoogste niveau de verwachtingen kon waarmaken. En nu de laatste tijd, ook met het oog op het verstrijken van de jaren, heb ik mijn rentree gemaakt in de eerste rij, en ben vaste keus op nummer drie.
Rentree in de eerste rij? Jazeker. Als speler van het Nederlands Studenten XV en de Nederlandse selectie offerde ik mij af en toe, bij een overschot aan goede, wellicht betere, derde rijers, graag op om als vaskoppe of op nummer 2 de wei in te gaan. De dartele 109 kilos uit 1985 waren toen, rond 1990, echter gereduceerd tot een pronte 99 kilootjes.
Wat is de geschiedenis van deze Front V Union, wie gaan er mee en met welke geile ovale bagage? Met de nattende teksten betreffende Wales vs NZ van vorig jaar nog geurend in Barts slip, verzamelde zich zeven Leidsche heren op zaterdag 22 mei in alle vroegte, om 13.00 uur en een beetje, op s lands trots, Schiphol. Zeven man, te weten: Joost ik pis niet in mijn broek, ik vul een glas met zeik en laat Linda het over mijn kruis gooien Leemmens, Bart the streetfighter Verhulst, Lionel the beautycase Navratilova, Bas there is still a cup in the pricecabinet Arendse, Rob ik heb gemaild dat ik zeven kaarten had, maar niemand begreep mijn grap Lindworm, Frank the naked push up poet there comes a man to the Bakery en Toon U Black fuck Boersmother.
Gespannen, licht nerveus en fysiek helemaal klaar om de oversteek te maken en acht man sterk de Heineken Cup finale, de moeder van alle wedstrijden, te gaan bekijken. Als nummer acht zou de geile, eeuwig vakantievierende, toverdokter bij dit gezelschap aansluiten. Deze met overgewicht stoeiende kleine stewardessen neuker was deze mooie meneren per prive-jet reeds vooruit gesneld en had, op ons moment van verzamelen, al op een mooi plekje opgezocht op Gatwick om de inbound matpartijen gade te slaan, welke zich tussen hooligans van divers pluimage regelmatig op London Gatwick voordoen.
Bij het inchecken bleek Easykut er een andere policy op na te houden dan basicshit airways. Namelijk een 5 kilo policy. De tas van onze topzware voormalige topflanker en tot onbewegelijke tightheadprop geconverteerde Anton B. bleek een dusdanige hoeveelheid gevuld glaswerk te bevatten dat een beginnende slijterij er jaloers op had kunnen worden. Tevens bevatte deze Haagse tas enkele handige, vouwbare, steekwapens. Door het gewicht wat te verdelen en een kilo stront achter te laten op een Amsterdamse pot kon deze semi-gepensioneerde gast-speler zijn reis naar Gatwick vervolgen. Tot aan de securitycheck wel te verstaan, daar moesten namelijk, de nodige, voor het ontkurken van het mede gebrachte wijnassortiment, ijzer- en steekwaren worden ingeleverd. Evenwel, niet getreurd, voor champagne heb je immers geen metalen hulpmiddelen nodig.
Naar goed Hollands gebruik werd op Schiphol, naast de bekende Acnecreme voor de vleespik (dus pokdalig) van Pus, de verjongingzalfjes en de lippenstiftjes voor het meisje van die rollator bestendige veertiger, ook een beperkte hoeveelheid van 60 halve litertjes Heineken ingeslagen, om in ieder geval niet te dorstig in die droevige Engelse hoofdstad aan te komen. Tevens werden er nog wat goedbedoelde rommel ingekocht.
Met de poepel en de pilzen al in de ontkurkstand wachtten de heren het vertrek sein af van de Captain aan boord die gelukkig zelf ook niet wist waarom zijn toestel vertraagd was. Gelukkig wisten onze, voor de gelegenheid in prachtige oranje-bruine creaties (ik denk persoonlijk Frans Molenaar) gestoken, stewarsletjes ons in ieder geval al gauw te vertellen dat deze licht alcoholische versnaperingen alleen in de cockpit genuttigd konden worden, en daar was op dat moment niet zo heel veel ruimte over, zoals u begrijpt. Tsja, dat wordt dan maar veertig minuten niet zuipen. Iedereen is daar vrij redelijk doorheen gekomen. Ach, dan doen we toch gewoon even een tukkie en drinken we niet. Eenieder schikte zich in dit lot.
Alleen Bart V. de immer andere mensen lastigvallende pseudoreferee wist zich in dit non-alcoholische niemandsland geen raad en knoopte een gesprek aan met wat kaalgeschoren hooligans die hij meende te herkennen uit zijn periode als fotomodel voor het RIAGG. Of was het toch uit de korte periode dat hij figureerde bij de voorlichtingsvideos van het COC? Vlot wisselden zij wat pleasantries uit. De Braziliaans geschoren heer schrok echter van Barts jeugdige lok, vermoedde een kopstoot en deelde een verbale plaagstoot uit. Vlug ging Bart met toegeknepen billen zitten, een nat en glad toefje in zijn op maat gesneden pantalone was zijn lot.
Aangekomen in London konden Barts nieuwe vrienden geen genoeg van hem krijgen en stelden een gangbang voor. Bart echter, gaf aan dat hij dan eerste zijn ster moest gaan poetsen omdat daar een klein plasje gepasseerd was. Toen werden de blikken op de beautycase van de jonge notaris gericht en na twee keer knipogen werd duidelijk dat Martina de eerste zou kunnen zijn die genaaid kon worden. Ware het niet dat onze Lionelle toch meer zag in het moedertje van deze hooligans dan in deze chique meneren. Door al het getalm en getreuzel waren spoedig de kansen op een goede fistpartij voor Bart en Lionel verkeken.
Gelukkig verscheen de heer Jasperse in het gezichtveld en konden we na het tappen van wat flappen onze reis per trein vervolgen. De coupe waar Bart in heeft gezeten is uit de dienst genomen. Twee conducteurs zijn inmiddels met ziekte verlof vanwege ademhaling problemen en vergiftiging verschijnselen. En ook op Heathrow heeft recent zijn geur tot storingen geleid. Een compleet programma staat voor de Engelse binnenlanden op de rit. Een uur of twee na het verlaten van Gatwick bereikten wij de jeugdherberg van Ome Henne bijna tegenover Hyde Park. Na de spullen gedumpt te hebben begonnen 8 man de buurt te verkennen, kroegjes af te struinen en links en rechts vieze winden te laten. Ook werd er door onze immer iets te zonnenbank gekleurde reisgenoot uitvoerig gespeculeerd hoe hij een leproos Frans meisje aan zijn gerafelde vleesspeer zou gaan rijgen. Het bleek namelijk dat de Ad Latjes van het gezelschap, hoe heet ie ook weer, Leemans, een negen persoons kamer had geboekt zonder zich ervan op de hoogte te stellen of er nog ander volk op de kamer zou kunnen worden. Bij controle hiervan bleek dat er een Frans vlufje zich tussen de ruwe, gruizige heren van het Gezelschap te rusten zou gaan leggen. Lionelle bleef derhalve zeuren om Bulgaarse yoghurt, de oesterbar, eieren, en andere potentie verhogende versnaperingen. Hij had namelijk nog niet eerder met zoveel vrinden op de vierkante meter geslapen, vrinden die het Franse hertje voor wegrennen zouden kunnen behoeden, om hem aan zijn trekken te laten komen.
Na enkele liters Engels uilenzeik, genoten in echte slechte pubs en nog enkele gallons slecht gemixt ochtendurine in een wat betere minder saaie pub, maar met een bijzonder fraai uitzicht op de anemoon van een jarig Engels voegje, begonnen de magen te knorren en te vragen om gezond Engels voer. In de laatste kroeg wilde Pus aan de jarige deerne laten zien dat ook hij beharing had gekend. Al vlot stond hij zijn vleespik op te kloppen om er een spektakel stuk van te maken. Deze dikke leuter in een nest van slecht gewassen haar werd het publiek gelukkig bespaard. Al mokkend toverde hij toen maar zijn paspoort tevoorschijn om het meisje in kwestie in ieder geval een foto met pruik te tonen. Aangezien Leemans en Verhulst nooit geweten hebben hoe onze Pus er tijdens de KMT uit moet hebben gezien kregen ook zij het paspoort ter bewondering aangereikt. Vlot maakte Joost van de gelegenheid gebruik een grap uit te halen door het paspoort langs zijn ster te wrijven, echter vergetende dat Bart als mede quint hem als beschermingscompensatie zojuist een half uurtje schoon had liggen rimmen. Om de grap toch te doen slagen haalde Bart hem ook heel stoer door zijn bilspleet, vergetende dat hij die middag een laagje drap in zijn ondergoed had gelegd tijdens de confrontatie met de collega hooligans, met als resultaat een besmeurde, zwaar meurend reisdocument.
En toch nog die honger. Na het bestuderen van enkele buiten opgehangen menukaarten wist Joost Leemans een verstandige keus te maken. Een keus die wellicht meer een budgettaire dan een de culinaire ingeving was. Wij belandden uiteindelijk bij een zogenaamd Mediterraan Fusion restaurant, waar Jamie Oliver nog een puntje aan kon zuigen. De porties waren ruim bemeten, qua maat was er dan ook niets op aan te merken. Ik moet wel vermelden dat iedereen nadat het bord voor zijn neus was neergezet zichzelf nog even vergewiste van de inhoud van de gekozen dagschotel. Ten eerste leek alle borden op elkaar en vroeg iedereen zich af of er, gezien de kilos uien en knoflook, ook non-vegetarische schotels verkrijgbaar waren.
Na afloop van al deze culinaire hoogstandjes hebben wij geheel kosteloos, in de geest van het rugbyspel, het etablissement in een dependance van meneer Olivers XV restaurant veranderd. De sterren van chefs van deze chique winkel werden gevuld met de vuisten van Linda, zodat ook de keuken een gedenkwaardige en lonende avond heeft gehad. De ozo brutale, en sinds die middag aan het echte straatvechten gewende, hooligan Bart V. liep uiteraard weer eens in de strijd voorop en deelde de eerste ouderwetse kopstoot uit. Het bloedende slachtoffer, een willekeurige passant, werd door de Shis Kebab boer terstond met zijn voorhoofd tegen de grill geduwd om het gehavend aangezicht even dicht te schroeien.
Bassie kon niet achter blijven en meende dat de lokale politie deze grappen ook wel kon waarderen en smeet een deel van het reeds gebroken servies de straat op richting een paar voorbij wandelende Bobbies. Snel maakte deze ongewapende wetsdienaren zich uit de voeten. Bart en Bas hadden de toon gezet voor de rest van het weekend.
Om uit te buiken, en een deel van de voor ons overtollige gassen kwijt te raken kozen we een pubje down the road met alleen maar lelijke mensen. Gnomen en trollen hebben nog iets leuks, de verzameling troosteloze kansarmen die in deze club met hun ziel onder de arm liepen kwamen zo uit een boek van Tolkien gekropen. Zodoende kwamen de heren er niet onder uit. Er moest met elkaar gepraat worden. Vandaar dat wijvenluller Leemans, nadat hij Lindemans versierd had, een nichtendisco accross the street indook om ook eens met andere mannen te kunnen praten. Al vlug voegde de jonge notaris zich bij hen. Hij herkende het ritme van de muziek klaarblijkelijk. Toen zij daar, in the basement aangekomen, rond keken, vroegen zij zich eerst af of de verlichting zo slecht was, of dat ze meteen vanaf de straat de darkroom in gelanceerd waren, en ook Martina leek op het laatste moment afgehaakt. Op de tast kropen zij naar de bar, daar was meer licht, en snel trachtten Linda en Leemans een biertje te bestellen. Helaas, alleen mierzoet meisjeskamer cocktailtjes konden hier besteld worden. Nou, dan dat maar. Toe ze richting de dansvloer keken ontwaarden zij plots Lionell, de man van de snelle danspasjes. Hij had twee leuke prinsesjes geschaakt en ze bereid gevonden, waarschijnlijk tegen betaling, om met hem te dansen.
Maar al snel kwam de swingende dokter, de witte apostel met de korte piemel, Linda-Linda het momentum in de danspasjes van de opgewonden Lionell verstoren. Enkele coktailen en achtien negerinnen later werden zij uit deze wonderbaarlijke All Blacks disco geplukt want de andere heren wilden verder maar kwamen er hier niet in. De oersaaie kutkroeg aan de overkant was inmiddels gesloten en een rij van 50 meter bij de gekleurde kelder disco was voor de belegen heren nou niet echt aantrekkelijk genoeg om in te gaan staan wachten. Nou gebied de waarheid mij ook het volgende te vertellen. Namelijk hetgeen voor het verdere verloop van de avond en een bezoek aan deze tent een belemmering zou vormen. Eerder die avond hadden de mannen, met zijn achten, er al een tijdje heel braaf, zonder kabaal, in de rij gestaan. Uiteindelijk waren zij, bij de deur aangekomen, uit de rij geplukt met de mededeling, van een sterk op Mike Tyson lijkende uitsmijter en dus Tonys vriend, dat heren alleen, en dan in zulke getalen, niet welkom waren. Dat ontlokte aan de altijd goed geluimde ex-portier Tony B. de soepele opmerking: You, Black Fuck! This smells like apartheid, you, Black Fuck! (er was nog meer maar ik hou het hier bij, einde citaat). De kansen voor wie dan ook, al was Nelson Mandela met hem meegelopen, om met TB deze tent in te komen, waren aldus vrij gering.
Zo struinden 8 man wederom, het was inmiddels al middernacht geweest, door de straten om en nabij Notting Hill. Maar deze keer geen Julia Roberts als hoofdprijs. Neen, onze enige echte ambtenaar, en opper-quint Leemans struikelde in al zijn ranzigheid over drie meisjes waarvan er een op driehonderd meter inderdaad wel wat van Rebecca Loos weghad. Ze was inderdaad ook minstens zo geil en 8 keer zo lesbisch, maar dat zag Joost L. nou niet echt als een probleem. Zijn probleem bleken Pus en Poot, het erogene zoneloze en dna-loze koningskoppel te zijn. Die wilden niet op de lelijke vriendinnen van dit Rebecca Zaadloos kloontje kruipen.
Bart en Bas waren inmiddels zo moe van alle gevaren die een wereldstad als London met zich mee brengt, dat zij vroegen of Tony Nestorix misschien mee wilde om hen de weg te wijzen naar de slaapzaal. Pus en Poot waren inmiddels in een slegs vir blankes cafeetje aangekomen waar de braai nog aan stond en waar zij het op een zuipen zetten. De met zijn leuter slingerende Pus de Pusklus werd al snel door enkele witte mannen begeerlijk bekeken, terwijl de jaloerse blikken naar Pootmans gingen. Ook de, die avond door donker vlees ontknaapte, heren Leemans en Linda kwamen daar later naar toe en trachten Lionell M. onder hun jassen te verstoppen. Helaas sleepte de volle korstige zak van onze zwarte parel over straat zodat kun komst met piepen en kreunen van verre al te horen was. De boere bouncer was dan ook onverbiddelijk en na een blik op het inmiddels tot aan het plafond met zaad gevulde drietal wees hij hen de stoep. Uiteindelijk belandde iedereen in het jeugdherbergje en konden we onze gassen vrolijk laten lopen. De darmen en kelen werden goed schoongeblazen. Ons Franse prinsesje, Martinas beoogde prooi voor de avond, en de reden dat hij nog niet de handkar op volle toeren had laten draaien, arriveerden echter pas tegen drieen en werd getrakteerd op een zeer hoge kwaliteit gesnurk en een buitencategorie, eerste klas Methaandamp. Slechts zelden kom je zulk een verfijnd concentraat tegen buiten de Botlek. Een licht gesnurk inderdaad, hoe ouder hoe harder. Deze uitwalmcocktail liet de de zwervers in het park en onder de Towerbridge verzuchten dat het tijd werd dat de environmental lobby maar weer wat meer van zich moest laten horen. Tony Blair droomde die nacht van Ali Baba en Bin Laden en een aanval met chemische wapens op de Britse hoofdstad
