Op een tijdstip, alleen geschikt voor bakkers en stratenmakers, begon onze Trip naar Cardiff. De trip in het teken van de wedstrijd Wales - Nieuw-Zeeland, kende al meteen een bijzondere start. Het illustere gezelschap zou in twee voitures de reis aanvaardden. Auto één bestond uit de enige All-Black die ons gezelschap rijk is, Martina, de voor de gelegenheid meegevraagde versterking van de tweede rij Don Loek Lempers en Beekman, met reiscompaan Broer Konijn. In auto twee hadden reisleider Bart Vreehulst, pornokoning (hierover later meer) Paul Walenkamp, Bas "de zwijgzame breker "Arendsen en ons aller Pootje plaatsgenomen. Zoals je leest misten we nog een reisgenoot, te weten kleutertje Denous, waarom kleutertje vraag je je af? Welnu, het plan was, om onze geriatrische Huck niet al te zeer te vermoeien met allerlei halsbrekende touren om zich in de hoofdstad te vervoegen, was reisleider Bart hem al tegemoet gekomen met de geste hem dan op te halen bij Den Haag, waar deze man zijn genetische winterslaap houdt. Wat wil het geval echter, om 06.30 uur, de afgesproken tijd, was er geen Denous te bekennen op het afgesproken rendez-vous. Aangezien wij als eerlijke Leienaren niet voor een gat te vangen zijn, hem maar vergast op een of twee telefoontjes, maar helaas zonder resultaat, hier en daar toch een klein bedrukt gezichtje, want iedereen had zich zo op deze trip verheugd, dat we er maar gemakshalve vanuit gingen dat dit voor Gorrissen ook moest gelden en dat er toch wel iets ergs gebeurd moest zijn, want geen enkele VOLWASSEN kerel zou dit toch vergeten of zich verslapen, of iets dergelijks.
Aangekomen bij Hoek van Holland, de laatste slaaprestjes uit de ogen wrijvend, waren de twee auto's weer herenigd en begonnen de mannen hun gissingen naar de where-abouts van Il Rouge. "Nee, er moet iets gebeurd zijn, dit kan toch niet". "Ja, wat dan ik heb hem net 26 keer gebeld, iedereen moet toch wel een keer zijn telefoon horen".etc etc. Niets was echter minder waar, zou later blijken. Toen de rugjes gerecht en de schouders opgetrokken en aan boord gegaan van de waterbus. De reis verliep zeer rustig, ondanks dat er geruchten gingen dat Al Qaida tuig wellicht voor wat onboard vermaak zou zorgen in de vorm van een prachtig vuurwerk, met de daarbij horende oorwassing van de Front V, maar helaas niets van dit alles. Het bleef bij een ongezellig tukje hier (alom bekende Amsterdamse gemutlichkeit) en een gezellig Amerikaans ontbijtje daar (de rest, lekker draaien Loekie). Terwijl we nog druk bezig waren met aloude Leidsche discussie over waar Engeland nou precies ligt, riep de interim kapitein Bas "Ahoy, land in zicht". Dit was tevens het moment waarop onze handy's weer bereikt kregen en prompt hing er een, toch wel wat bedeesde Huck aan de lijn. Met zijn karakteristieke sonore stem wist hij te vertellen dat hij, als bijna 33-jarige, zich simpelweg verslapen had (en de hond heeft je huiswerk zeker opgegeten, eikel). De verwensingen en beschimpingen waren niet van de lucht over zo'n onvoorstelbaar kinderlijk gedrag, maar ja je went eraan (hetgeen eigenlijk nog erger is). Dit was rond de klok van 09.30uur. Huck beloofde nog alles in het werk te stellen om alsnog de reis naar Wales te ondernemen, maar de credits waren een beetje verspeeld, dus weinigen hadden hier goede hoop in. Na een laatste colaatje (wij) en een laatste snurk (Amsterdam), mochten wij met onze twee bolides de boot verlaten om het oergezellige tweede wereldland Engeland aan te doen. Enfin een paar uur en een Amerikaanse lunch later, waren we dan eindelijk in Sheepshaggersland! We zouden eerst naar Rolf de Graaf gaan, om een eerste drankje te doen en de kaarten voor de wedstrijd op te halen. Na de plichtplegingen van hallo zeggen en wat dies meer zij, werden Loek, maar vooral Bart even in het zonnetje gezet. Wat wil het geval nou, we zitten lekker aan de nichtenpoepel, begint Rolf opeens een onsamenhangend verhaal over bijnamen van Rugbyers en bij de Burgermeester, stond daar een breed grijnzende Van der Ven (broer van schoonpapa) in de kamer, so far so good, dit vond Bartje nog wel lachen, dit zou hem snel vergaan echter, want de hoge hoed was nog lang niet leeg. "Er is nog een verassing", het zal toch niet waar zijn zag je Bart denken, het was wel waar, daar kwam een nog satanischer lachende Van der Ven binnen. Als we een opname hadden gemaakt van Bart's bescheten kop had Linda de Mol ons allemaal gepepen bij Funniest Homevideo's.
Het was nu tijd om naar een plaatselijk cluppie te gaan om daar, zoals Rolf zei, eens te zien hoe Rugby eigenlijk bedoeld was (hij overdreef wel vaker dat weekend, maar daarover later meer). Eerst naar onze domicilie getogen, de Windham Arms in Bridgend, een huiselijke pub, met erboven keurige kamers, maar met een uitbater die zonder twijfel de reïncarnatie is van Jon-Pal Sigmarsson, kortom een lelijke arrenbek dus (Bart was heimelijk een beetje geil op deze blonde ruigpoot). Hier schertste Huck ons alle verbazing door toch nog op te dagen, het setje was dus eindelijk compleet voor het weekend. We zouden wel even een taxi nemen naar Maysteg R.F.C., het was immers maar tien minuten rijden zei Rolf (en dat was de tweede keer binnen een uur dat hij ons iets op de mouw speldde), ruim een half uur en een luttele 17 Ponderillos later eindelijk met overvolle blaas aangekomen bij een godverlaten weiland met een barak, waar een Braziliaanse thuisloze nog niet eens in zou willen schijten, hetgeen dus de voornoemde rugbyclub was. Wedstrijd gekeken (Pootje had nog nooit zo'n mooi rugby gezien), biertje gedronken, omgeroepen door speaker (of zijn er mensen die dit echt geil vonden?), afgetaaid naar een of ander laag restaurant met Vossius prijzen voor helemaal niets. Hier bleek Rolf's ware aard al een beetje, hij was veel liever bandleider van een jongenskoor geworden, want bij elke scheet, riep hij weer dat er weer een liedje moest komen. In het begin voldeden we nog aan zijn verzoeknummers (ach, we zijn ten slotte rugbyers op reis), maar na een tijdje werden deze smeekbeden gewoonweg genegeerd, een beteuterde Rolf achterlatend, we zijn niet mannenkoor arrenspoor! Na het eten het nog even geprobeerd in Bridgend's finest nightclubs (was dus niets). Na een onrustige nacht van knuffelen met elkaar was het dan eindelijk zover: MATCHDAY!!!!!!!!!!!
De dag goed begonnen met een ontbijtje uit een pakje in het hotel, waarbij Bart nog voor een onvervalst Kodak-moment zorgde, door alvast een klein voorschot te nemen, op het toen nog aanstaande afstuderen, van Tinus en hem een heus Wales-shirt cadeau te doen namens de heren. Toen naar metropool Cardiff. Na wat ruis bij aankomst over plaats van indrinken, ons op het dorpsplein geposteerd met meegebrachte blikkies Heineken, alleen Tinus was indoor gaan drinken met Rolf. Op weg naar het stadion, had Paul al wat lijntjes uitgezet voor die avond zou later blijken. Het stadion was uitverkocht met ruim 72.000 betalende bezoekers. Iedereen had er zin in en keek reikhalzend uit naar de Haka, met Bas zo verheugd als een klein kind op 5 december. De druppeltje uit de lansen, die veroorzaakt waren door deze dans werd een stortvloed bij het geluid van Delilah uit al die kelen. De wedstrijd zelf, had zoals iedereen wel weet een sensatie in zich, maar uiteindelijk toch voor ons (als echte Welshmen) een wat teleurstellende uitslag. Dit mocht de pret niet drukken voor de avond die ons nog te wachten stond, vonden we. Met zijn allen naar een veredeld grand café gegaan (wederom op voorspraak van Rolf), was weer geen reet aan. Wel al de eerste wanklanken, in de vorm van knokpartij, gezien, hetgeen ons verbaasde want normaliter was rugby toch zo gezellig. Eindelijk in een tent aanbeland waar ook wat vrouwtjesmensen waren. Eindelijk even tot onszelf komen, met de nodige drankjes in de mik, kwamen de manne los op de dansvloer. Pootje had het eerste contact gelegd met wat Kiwivrouwtjes, die op een na, de hele avond om ons heen bleven dartelen. Die ene vond ons op een gegeven moment niet meer zo lief nadat Loek, haar met een gerichte charge van achteren een hernia had bezorgd. Helaas dwingt het tripgeheim mij niet verder op de vrouwtjes en L.S.R.G. in te gaan die avond (wel goed dat het bestaat hè mannen). De avond in deze kroeg kreeg een beetje een abrupt einde toen Pootje met al zijn tact en pedagogisch vermogen een Koala-neuker, op zijn eigen unieke manier aan zijn verstand probeerde te peuteren, dat het niet netjes is om andermans bier opzettelijk (zo was het toch Pootje, jij had niets gedaan, toch?) om te stoten. Helaas interpreteerden de plaatselijke gorilla's dit knappe staaltje Nederlandse opvoeding volledig mis en ons vervolgens subiet de deur wezen. Opmerkelijk is wel om te zien dat sommige wetmatigheden internationaal zijn: water is nat, de koningin poept niet en Negors staan het eerste buiten. Zo ook in Wales. Lieve Tinus was just minding his own business, had niets met de kleine onenigheid van doen, maar stond al eerste buiten! Aan de voorkant van de bar, nog geprobeerd om de plaatselijke hermandad op de hoogte te brengen van zoveel onrecht, maar deze missing links waren niet echt toeschietelijk jegens onze aantijgingen en leken zelfs ons als zondebokken te willen aanwijzen. Gelukkig was daar de Wijze Oude Bart en het defensiekaartje van Huck, die een verlaat-de-gevangenis-zonder-te-zitten boden. Weer met de taxi terug naar Bridgend, waar we nu een betere nightclub aandeden, ons daar verder omgelegd. En zo kwam ook aan deze enerverende dag een bevredigend einde.
De laatste dag was niet veel meer dan ontbijt, auto's in en terug naar het kikkerlandje, waar alles wel goed geregeld is. Dit was voor Pootje wel de mooiste dag, want hij mocht eindelijk weer bij Paul in wagen gebiologeerd luisteren naar de, eerlijk is eerlijk, luisterrijke vertellingen over 's mans veroveringen. En zo kwam er een eind aan deze mooie trip, maar niet nadat Tinus een viertal onschuldige Nederlanders, in de rij bij de boot, een aardig schrikmoment heeft bezorgd. Deze heren werden opgeschrikt doordat hun auto hevig op en neer ging en kijken in hun achteruitkijkspiegel leerden hen dat er een negor als een bezetene op hun bumper was aan het dansen. Tinus had zich vergist in de auto, hij dacht Bart's auto te pakken te hebben, niet dus. Op de boot lekker ingekakt een filmpie gekeken (de rest), of eenzaam aan de toog gezeten (Loek). Rond 02.00 uur lag iedereen weer in zijn eigen bedstee te mijmeren over een volgende reis.
Laagtackelende groet,
President MBeekie
